ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ...ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗΣ

http://bloggerkm2009.blogspot.com/2009/09/blog-post_21.html

απο την FreeSunday


Για να εντυπωσιαστούμε προεκλογικά, ας δούμε το παράδειγμα της πόλης που έκανε την καλύτερη αξιοποίηση των Ολυμπιακών έργων.....και ας σκεφτούμε οτι ολα αυτά είναι ΜΟΝΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ και όχι κατ'ανάγκη πρόσκληση ειδικών...

Δημήτρης Φιλιππίδης, ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΕθνικούΜετσόβιου Πολυτεχνείου

Εκτιμάτε ότι η πρόταση που λέγεται ότι έχει κάνει ο κ. Γ. Παπανδρέου στον διεθνούς
φήμης Ισπανό αρχιτέκτονα-πολεοδόμο Αντόν Αθεμπίγιο προκειμένου να ηγηθεί μιας προσπάθειας αναμόρφωσης της Αθήνας, στα πρότυπα της Βαρκελώνης, είναι υλοποιήσιμη;

Επειδή διανύουμε προεκλογική περίοδο, είναι προφανές ότι τέτοιες διακηρύξεις κινούνται στο επίπεδο των ευχολόγιων και των υποσχέσεων. Πάντως, το να αναζητούμε ένα σωτήρα από το εξωτερικό που υποτίθεται ότι θα λύσει όλα τα προβλήματα είναι μια λύση που έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα πάμπολλες φορές στο παρελθόν. Ορισμένες φορές κάτι επιτεύχθηκε, τις περισσότερες φορές, όμως, δεν έμεινε τίποτα.

Παρά ταύτα, η εν λόγω ιδέα, αυτή καθαυτή, είναι ενδιαφέρουσα. Το ζήτημα είναι αν ένα τέτοιο όραμα θα χανόταν π.χ. στα γρανάζια της ελληνικής γραφειοκρατίας ή της σύγκρουσης αρμοδιοτήτων μεταξύ των υπουργείων...

Οι κίνδυνοι είναι ορατοί. Το σπουδαίο όνομα δεν διασφαλίζει το αποτέλεσμα. Ως Ισπανός, ο άνθρωπος αυτός γνώριζε εκ των έσω την κατάσταση στη Βαρκελώνη. Αντιθέτως εδώ ίσως να είναι έξω από τα νερά του. Μετά τη μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης, το 1917, είχε τεθεί και τότε επικεφαλής της επιτροπής ανασυγκρότησης ένας ξένος και διεθνούς φήμης αρχιτέκτονας-πολεοδόμος, ο Γάλλος Ερνέστ Εμπράρ. Όμως στη συγκυρία εκείνη υπήρχε η εγγύηση της μεγάλης προσωπικότητας του τότε υπουργού Συγκοινωνιών Αλέξανδρου Παπαναστασίου, υπήρχε δηλαδή ισχυρή πολιτική βούληση.

Θέτετε το ζήτημα της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού και της αποφασιστικότητάς του στην υλοποίηση μεγάλων σχεδίων. Σήμερα, υπάρχει η σημαντική αυτή προϋπόθεση;

Δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα διότι η έκταση ενός παρόμοιου σχεδίου είναι τέτοια που δεν έχει προηγούμενο στη χώρα μας. Δείτε όμως την περίπτωση του περίφημου Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας, που έχει «κολλήσει» εδώ και 20-30 χρόνια. Το μόνο αποτέλεσμα ήταν να κάνουμε μικρές επεμβάσεις εδώκι εκεί, με πιο φιλόδοξο το σχέδιο της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων. Δεν ξέρω τιθα γίνει αν επιστρέψουμε σε τέτοιου είδους φαραωνικά σχέδια.

Αν έπρεπε, ωστόσο, να ιεραρχήσουμε τις προτεραιότητες, από πού θα έπρεπε να ξεκι-νήσουμε την αναμόρφωση της Αθήνας;

Τα προβλήματα της Αθήνας δεν είναι τόσο η έλλειψη πράσινου, όπως συνήθως λέγεται, ή η μεγάλη πυκνότητα της δόμησης, αλλά τα προβλήματα της υποδομής: το νέφος, το κυκλοφοριακό, το αποχετευτικό κ.ά. Σε αυτά θα πρέπεινα προστεθούν και τα πιο σύγχρονα, όπως η δημιουργία γκέτο στο κέντρο της πόλης ή οι συνεχώς διογκούμενες κοινωνικές ανισότητες. Οι πολιτικοί μας, όμως, έχουν την τάση να μεταθέτουν στο μέλλον τα μεγάλα προβλήματα, περιοριζόμενοι σε ένα «μανικιούρ» στην πόλη μετην εξαίρεση των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου τότε, αναγκαστικά βέβαια, έγιναν ορισμένα μακρόπνοα έργα.

Ένα από τα πολλά πράγματα που εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη της Βαρκελώνης είναι η μαζική χρήση ποδηλάτων, η οποία υποστηρίζεται από ένα εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατόδρομων. Θα ήταν ποτέ εφικτό κάτι τέτοιοστην Αθήνα;

Και μόνο που ακούω τη λέξη «ποδηλατόδρομος» στη χαώδη μας μητρόπολη βάζω τα γέλια.

Κάθε χρόνο οι δρόμοι της Αθήνας επιβαρύνονται με 150.000 νέα Ι.Χ. αυτοκίνητα. Το αυτοκίνητο κυριαρχεί παντού, με τρομακτικό τρόπο.Ποιος μπορεί, άραγε, να πείσει τον Αθηναίο ιδιοκτήτη ενός πανάκριβου αυτοκινήτου να το αφήσει στο γκαράζ του και να πάρει το μετρό;